27.7.06

Sara

This post is for a friend of mine. She is 23 years old. She has black and long hair, she has
dark skin, but not darker than mine.She has beutifull brown eyes. She studied economics,
just like me. She works now, just like me. She loves music, just like me. She loves movies,
just like me. She loves dogs, allthough I have a cat I love them too. She is not walking,
she just touch the ground and moves, somekind of magic I thing. She loves spring. She likes
sea and she is lies under the sun for hours, although I've warned her about the consequences.
You should listen to her when she speaks french, I just love it. I've met her two weeks ago
at the gym and after that I told her that I am her unlicky charm; I'll explain it later. She
is like us, like the girl next door, we all are a piece of time,a piece of this bloody world.
In any case she has a problem and she needs every possible help. She lives in Greece by herself
for a few months, she works for foreign company. The problem isn't loneliness, we've all been
through that. She is just worried about her family and her friends.
You see she was born and raised in Libanon,Beirut.


From this day there is a link to Aljazeera in my blog. There you will read the news
from the "other side".There you will not read about terrorists but for people who
die for their country and I mean the forces of Hezbollah, that's the bloody truth.
Although I beleive that everyone I know, knows what's going out there. I can not
believe that people like Jew, suffered so much by Adolf Hitler and his bloody third
Reich, does such things. They've attacked every nation close to their border, Egypt,
Jordan, Libanon, Syria and Palaistine.

They said that they want to eliminate Hezbollah,although in one single day they've
killed 80 people, 79 were civilians and only 1 was a member of Hezbollah, I've not read
it at Aljazeera but I've heard it from greek media. Thank god that they are against
the war. They've also bombed Beirut to the ground, bombed civilians buildings,a UN station,
a milk industry, roads, harbors, the airport every building was in their way
Bloody Isreal, go to hell.

Yours truly
Pythagoras Georgiou.

PS. About the unlucky charm; the war started two days after we've met.
PS.2 Greeting to Scotland....


Check this link and then read the text below.....
http://www.fromisraeltolebanon.org/

Please go to http://julywar.epetitions.net and sign the Save the Lebaness
Civilians Petition and forward this invitation to your friends. Lebanese
civilians have been under the constant attack of the state of Israel
for several days. The State of Israel, in disregard to international
law and the Geneva Convention, is launching a maritime and air siege
targeting the entire population of the country. Innocent civilians are
being collectively punished in Lebanon by the state of Israel in
deliberate acts of terrorism as described in Article 33 of the Geneva
Convention.
http://julywar.epetitions.net

NO MORE STURBUCKS FOR ME!!!!!!

please read and pass on!


A Thank you To All Starbucks Customers

Written by Howard Schultz

Tuesday, 11 July 2006

Dear Starbucks Customer,

First and foremost I want to thank you for making Starbucks the $6.4 billion
global company it is today, with more than 90,000 employees, 9,700 stores,
and 33 million weekly customers. Every latte and macchiato you drink at
Starbucks is a contribution to the close alliance between the United States
and Israel , in fact it is - as I was assured when being honoured with the
Israel 50th Anniversary Friend of Zion Tribute Award - key to Israel s
long-term PR success. Your daily chocolate chips frappucino helps paying for
student projects in North America and Israel , presenting them with the
badly needed Israeli perspective of the Intifada.

Starbucks, through the Jerusalem Fund of Aish HaTorah, an international
network of Jewish education centres, sponsors Israeli military arms fairs in
an effort to strengthen the special connection between the American,
European and Israeli defense industries and to showcase the newest Israeli
innovations in defense. As my contribution to the fight against the global
rise of anti-Semitism, the reason behind the current conflict in the
Middle-East, I help Aish HaTorah sponsoring the website "
honestreporting.com and produce material informing of Israel s side of the
story.

Without you, my valued customer, I wouldnt be able to raise hundreds of
millions of dollars each year to support Israeli citizens from terrorist
attacks and keep reminding every Jew in America , to defend Israel at any
cost. $5 billion per year from the US government are no way near enough to
pay for all the weaponry, bulldozers and security fences needed to protect
innocent Israeli citizens from anti-Semitic Muslim terrorism. Corporate
sponsorships are essential.

Having the bigger picture in mind, Starbucks have donated a store to the US
army to help in the War on Terror. I cannot emphasise enough, how vital the
War on Terror is for the continued viability and prospering of the Jewish
State.

So next time you feel like chilling out at a Starbucks store, please
remember that with every cup you drink at Starbucks you are helping with a
noble cause.



Howard Schultz, (A Jew with a German last name? Bloody Sindler...)
Chairman & Chief Global Strategist
Starbucks Coffee Stores


24.7.06

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.


Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.


Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπενα συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για ναπεράσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...».

Copy-paste απο το ελληνικο site www.koproskilo.gr

14.7.06

Περι Ζιτάν....

Σήμερα έλαβα ένα e-mail και θεωρώ καθήκον μου να το διμοσιεύσω....

Ο Αγιος Ζιντάν: καλλιτέχνης και μάρτυρας


«"Ασε με να μην είμαι τίποτε άλλο παρά ομορφιά! Αργά ή γρήγορα θα φύγω, αλλά θα τολμήσω να κάνω ό,τι μπορεί να αποτολμηθεί. Θα καταστρέψω τις εμφανίσεις, τα πλαίσια που με περιβάλλουν θα καούν όλα και θα εξαφανιστούν. Και θα ξαναπαρουσιαστώ ένα απόγευμα πάνω στην παλάμη σου, ήρεμος κι απέριττος, σαν ένα κρυστάλλινο αγαλματίδιο", γράφει ο Ζαν Ζενέ στο "Ημερολόγιο ενός κλέφτη".

Ζενέ

Ο Ζαν Ζενέ υπήρξε μία από τις πιο αμφιλεγόμενες φυσιογνωμίες της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Ορφανός, κλέφτης από τα 10 του, ομοφυλόφιλος, ναρκομανής, εγκληματίας, φυλακόβιος. Τα ποιήματά του και τα θεατρικά του αριστουργήματα δεν άφησαν σε ησυχία τους μεγαλύτερους στοχαστές της γενιάς του. Κι ο γνωστότερος ίσως απ' όλους, ο Σαρτρ, που αγωνίστηκε μαζί με τον Ζαν Κοκτό για την αμνήστευση και την αποφυλάκισή του, του αφιέρωσε το έκκεντρο δοκίμιό του "Ο Αγιος Ζενέ: ηθοποιός και μάρτυρας".

Πρότυπο

Ο Ζενέ ήταν ένας καταραμένος. Για τον Σαρτρ αντιπροσώπευε το πρότυπο του υπαρξιστή, για τον οποίο η διάκριση μεταξύ καλού και κακού είναι το αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών και αποφάσεων. Ο Ζενέ ήταν συγχρόνως καλό και κακό: η αποκρυπτογράφησή του αφορούσε τους άλλους. Ο εξελληνισμός των ονομάτων βοηθά μερικές φορές να ανακαλύψεις αντιστοιχίες που δεν υπάρχουν στη γλώσσα από την οποία μεταφράζεις. Ετσι και με τα αρχικά Ζ.Ζ. Τον Ζαν Ζενέ, τον Ζ.Ζ. Νο 1, είδα το βράδυ της Κυριακής να τον διαδέχεται με αναπάντεχα εμφατικό τρόπο ο Ζ.Ζ. Νο 2: ο Ζινεντίν Ζιντάν. Ως καλλιτέχνης και ως μάρτυρας.

Πόζα

Ο "Ζιζού" δεν υπήρξε ποτέ η εικόνα που ήθελαν να φτιάξουν οι άλλοι για τον ίδιο. Δεν πήρε ποτέ την πόζα του σταρ. Και μέσα στις τέσσερις γραμμές μεγαλουργούσε ή έχανε χωρίς να κάνει εκπτώσεις σε αυτό που κάθε φορά τού έβγαινε –άρεσε, δεν άρεσε, έτσι ήταν. Ετεινε πάντα να είναι ερμητικά κλειστός και να πανηγυρίζει μόνος. Οταν σκόραρε στον ημιτελικό με τους Πορτογάλους, δεν έτρεξε να τον αγκαλιάσει κανείς από τους συμπαίκτες του: ο απόλυτος σεβασμός στον απόλυτο αρχηγό.

Στυλ

Ο Ζιντάν επέβαλε με τη μεγαλύτερη δυνατή διακριτικότητα τη μέγιστη αποδοχή –όχι της ποδοσφαιρικής αξίας του, αλλά της μοναδικότητάς του ως ανθρώπινου όντος που "έτυχε" να είναι εξαιρετικό σε κάτι χωρίς να το επιδεικνύει κραυγαλέα. Το στυλ του ήταν μια αισθητική απόλαυση, που μέρος της μόνο σχετίζεται με τη στενά εννοούμενη ποδοσφαιρική ευφυΐα. Είναι ένας ολοκληρωμένος συνειδητός καλλιτέχνης, που δεν φλυαρεί. Και άφηνε πάντα μέσα στο γήπεδο να λάμψει η παράστασή του χωρίς φτιασιδωμένες σκηνές. Δεν αναζητεί την κάμερα. Σκηνοθετούσε και πρωταγωνιστούσε μόνος του.

Απέριττο

Το μέγιστο προσόν του καλλιτέχνη Ζιντάν ήταν ανέκαθεν το απέριττο των παραστάσεών του. Οι κινήσεις του διέθεταν πάντα μια θαυμαστή οικονομία: το κοντρόλ, η πάσα του, το σουτ του, η κεφαλιά του, η φόρα που έπαιρνε όταν χτυπούσε τα φάουλ ή τα πέναλτι, ακόμα και η πιο απρόσμενη κίνησή του, δεν επιδεικνύονταν ποτέ με κάτι "επιπλέον". Ο Ζιντάν δεν ήταν ποτέ φιγουρατζής. Υπήρχε πάντα πάνω στην παλάμη μας, σαν το κρυστάλλινο αγαλματάκι που προανήγγειλε ο Ζενέ. Ο "Ζιζού" πριν γίνει "δικός μας" ήταν πάντα "δικός του". Η έκφρασή του μέσα στο γήπεδο ήταν η διαρκής υπενθύμιση ότι είναι μεγάλος επειδή επέλεγε αυτός τον τρόπο με τον οποίο θα το εμφανίσει. Το παιχνίδι που έκανε εναντίον των Βραζιλιάνων δεν είναι μια επίδειξη δυνατοτήτων, αλλά μια υπενθύμιση σε όλους εκείνους που του χρωστάνε σεβασμό.

Θυμός

Κι όμως, αυτή η ήρεμη κι απέριττη παράσταση είχε πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο με πολύ θυμό μέσα του. Δεν θα μπορούσε να 'ταν αλλιώς. Η τραγικότητα του Ζιντάν συνίσταται στο ότι ενώ τόλμησε να αναζητήσει την απελευθέρωσή του στη έκφραση της ποδοσφαιρικής ιδιοφυΐας του, δεν κατάφερε να πάει πέρα από τον θυμό του, δεν εξάγνισε διά του θαυμασμού του πλήθους την οργή της αλγερινής καρδιάς του. Γι' αυτό ό,τι έγινε στην τελευταία του μεγάλη παράσταση ήταν προδιαγεγραμμένο.

Εικόνα

Στα 108 λεπτά του τελικού είδαμε την εικόνα της ψυχής του: σκόραρε χωρίς να επιτρέψει τον πανηγυρισμό, παρά μόνο μετά το δεύτερο ριπλέι! Εβγαλε τον ώμο του και συνέχισε χωρίς μπανταρίσματα και τσιρότα να περιφέρεται στο γήπεδο, χωρίς κανένας να διανοηθεί να τον αλλάξει. Τραυματίας, παραλίγο να κρίνει το ματς με μια κεφαλιά. Αποφάσισε, τέλος, να μας αποχαιρετήσει με τον δικό του τρόπο, εμβολίζοντας, πάλι με το κεφάλι, τον Ιταλό προβοκάτορα (Wink –αν και, διαβάζοντας πάλι τη σκηνή, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ο ίδιος τα προκάλεσε όλα και αντέδρασε επειδή ο αντίπαλος τόλμησε να μην ανταποκριθεί στη δική του πρόκληση. Και κανείς δεν έστερξε να τον καταδικάσει!

Σαρτρ

Η αγιοποίηση και του Ζιντάν δεν μπορεί φυσικά να γίνει στα τηλεοπτικά παράθυρα: απαιτεί έναν Σαρτρ. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ελλείψει τέτοιου μεγέθους διανοητή πολλοί –σαν και τον υπογραφόμενο καλή ώρα– θα επιχειρήσουν να ψελλίσουν λίγα φωνήεντα και να πασαλείψουν το κάδρο. Ομως η αγιογραφία του Ζινεντίν Ζιντάν θα μείνει, φοβάμαι, λειψή. Γιατί τα όνειρα της μοναδικότητάς του μπόρεσε να τα καταστήσει επικοινωνιακή αναγκαιότητα ο ίδιος και είναι πολύ δύσκολη για οποιονδήποτε άλλο ακόμα και η απλή της επικύρωση.

Απλώς

Μην προσπαθείτε να τον καταλάβετε. Απλώς να τον θυμάστε».